Zal de overheid voldoende luisteren naar de bezorgdheden van kwetsbare personen met een handicap tijdens de exitstrategie uit de coronacrisis? Zullen we alle info krijgen die we nodig hebben in deze crisistijd? En wanneer zullen onze kinderen weer gewoon naar school of op kamp kunnen?
Bij de start van de lockdown schreef ik een artikel over hoe ik die week had beleefd. 8 weken later, op 13 mei, kwam het nieuwe normaal langzaam op gang en vroeg ik me af hoe de exitstrategie er voor ons gezin zou uitzien.
Dat die exit uit de coronacrisis zeker anders zou zijn dan voor gewone gezinnen, dat wist ik wel.
Michiel IS SOMS BANG om buiten te komen
Ik moest mijn zoon bij de start van de lockdown goed uitleggen dat hij niet zomaar meer mensen mag knuffelen en dat hij afstand moet houden van andere mensen. Dat heeft veel moeite gekost. Voor iemand met een verstandelijke beperking is het heel moeilijk te weten wat er nu dan wel veilig is. Zo heeft hij schrik gekregen van mensen die hem met de fiets dichtbij passeren als hij in zijn rolstoel buitenkomt. Het zou goed zijn als de samenleving hier rekening mee houdt en de gemeenten hier meer aandacht aan besteden in hun communicatie.
Schrik om een vergeten groep te worden
Ook voor ons als ouders is het moeilijk om in de gewone samenleving te starten omdat Michiel risicopatiënt is. We mogen er niet aan denken dat hij ziek wordt. Bij een ziekenhuisopname mag je als ouder niet bij je kind blijven. :-( Daarom gaan wij - ook tijdens de exit maanden – veel minder buiten komen.
Zo is boodschappen doen quasi onmogelijk. Ik kan mijn zoon niet alleen laten om zelf boodschappen te doen. Vele mantelzorgers hebben datzelfde probleem. Zelf kon ik voorlopig een beroep doen op familie en vrienden die voor mij naar de winkel gaan, maar ik zal de volgende maanden ook af en toe moeten rekenen op de vrijwillige boodschappendienst van mijn gemeente. Hopelijk blijft die bestaan tijdens de exitstrategie en worden onze bijzondere noden niet vergeten.
Vrijwilligers inzetten
Michiel zit in een inclusieve jeugdbeweging. We hebben nu zelf een systeem opgezet waardoor die vrijwilligers nu tijd maken voor een Skypegesprek met hem. Michiel kijkt daar de hele dag naar uit, dat is het hoogtepunt van zijn dag. Misschien kunnen gemeenten dat ook uitbouwen?
Mijn zoon is bijvoorbeeld gefascineerd door auto's. Als een garagist hem via Skype een rondleiding kon geven in zijn garage, dat zou mijn zoon zo blij maken. Andere mensen met een handicap hebben vast andere interesses, stel je voor dat die gematcht kunnen worden door de gemeente?
Ook nu de zomervakantie eraan komt, zal het voor onze gezinnen nog meer dan voor andere gezinnen belangrijk zijn dat onze kinderen kunnen buitenkomen. Gemeenten kunnen ons daarbij bij helpen. Veel gemeenten hebben een vakantiewerking, soms ook inclusief. De vrijwilligers die hier normaal voor worden ingezet kunnen nu misschien ook deels worden ingezet voor één-op-één begeleiding van kinderen en jongeren met een handicap. Of er kan een online alternatieve werking worden opgezet.
Hoe gaat het verder?
Ik vertelde mijn verhaal op 13 mei tijdens een webinar georganiseerd door Onafhankelijk Leven, het VAPH en de VVSG. 515 deelnemers van steden, gemeenten en lokale organisaties luisterden er naar onze bezorgdheden en kregen tips om kwetsbare personen met een handicap te detecteren en te bereiken in crisistijd. Hopelijk gaan zij aan de slag met de praktische tips, goede voorbeelden en hebben ze inspiratie kunnen delen met mensen die de exitstrategie in hun gemeente vormgeven.
Zijn er nog dingen waaraan jullie denken? Dan horen we het graag. Stuur een mailtje naar info@deouders.be of laat het ons weten op onze Facebookgroep De Ouders ‘Mijn kind, bijzonder kind’