Wij pasten niet in het systeem, tot we ons eigen pad kozen
Ruben en Annelies zijn de trotse ouders van Daan (5). Hun enige zoontje kreeg op driejarige leeftijd de diagnose autismespectrumstoornis met normale begaafdheid. Een zoektocht die hun leven veranderde, hen naar een diep dal bracht, maar uiteindelijk ook een nieuw pad deed inslaan.
We voelden dat Daan anders was
Daan was nog maar een baby toen Annelies en Ruben aanvoelden dat hij net iets anders was dan andere kinderen. "Hij huilde veel, keek niet op als we zijn naam zeiden en had een bijzondere fascinatie voor draaiende wielen en windmolens. Maar omdat hij ons eerste en enige kindje was, hadden we geen referentiepunt. We wisten niet wat normaal was en wat niet," vertelt Annelies.
Naarmate hij ouder werd, begonnen de signalen zich op te stapelen. Daan was extreem gevoelig voor geluiden. "Het kraken van een broodzak kon hem hysterisch maken. De zomer van 2021 brachten we grotendeels binnen door, met de gordijnen dicht en een koptelefoon op. Het geluid van overvliegende vliegtuigen of een grasmaaier bij de buren was ondraaglijk voor hem." Het gezin belandde steeds meer in een isolement. "Uitstapjes maken was onmogelijk. Elke prikkel was er één te veel," gaat Annelies verder.
Het was de onthaalmoeder die als eerste het woord autisme uitsprak. Dat was het moment waarop Annelies meteen een afspraak maakte bij de kinderarts. Die verwees hen door naar de thuisbegeleidingsdienst Tanderuis.
De diagnose: opluchting en onzekerheid
Het gezin kreeg een fantastische thuisbegeleidster, iemand die hen begreep en hen stap voor stap wegwijs maakte in de wereld van autisme. "Zij was onze houvast. We hebben zoveel van haar geleerd, en ze heeft een onuitwisbare indruk op ons leven nagelaten," vertelt Annelies dankbaar. Niet veel later werd de officiële diagnose gesteld in een revalidatiecentrum. "Het was een bevestiging van wat we al voelden, maar het riep ook enorm veel vragen op. Hoe zou de toekomst eruitzien? Welke hulp had Daan nodig? En vooral: hoe moesten wij als ouders hiermee omgaan?"
Het gezin besloot Daan in het reguliere onderwijs te laten starten. Ze wilden hem die kans geven. Maar al snel bleek dat het niet haalbaar was. "Hij kon maar halve dagen naar school, droeg een koptelefoon en een verzwaringsvest in de klas. Vaak werd hij apart gezet en moest hij in de gang spelen. Hij mocht niet mee op schooluitstapjes. Telkens als ik hem aan de schoolpoort afzette, stond hij alleen in een hoekje op de speelplaats. Mijn hart brak." Op een infoavond kwam Annelies in contact met andere ouders. "Hun verhalen klonken zo anders dan die van ons. Plots besefte ik: wij horen hier niet bij. We passen niet in het systeem. Ik ben huilend naar huis gegaan."
Een zware tol voor het gezin
Het dagelijks leven werd steeds moeilijker. "Daan kwam elke middag volledig overprikkeld en huilend thuis. Ik probeerde alles draaiende te houden: het huishouden, de zorg voor Daan en mijn job als verpleegkundige met zware shiften." Om hun zoon beter te begrijpen, volgden ze talloze cursussen en een impacttraining. Maar de constante druk eiste zijn tol. "Ik ben gecrasht. Ik was volledig uitgeput en moest zelf begeleiding krijgen. Dit jaar was het zwaarste en donkerste jaar van mijn leven. Het kon zo niet verder, niet voor Daan, niet voor papa, niet voor mezelf." Samen met de thuisbegeleidster besloten ze te zoeken naar een andere oplossing. "Ook bij De Ouders vzw vonden we herkenning en steun. De verhalen van andere ouders gaven ons het gevoel dat we er niet alleen voor stonden, en dat betekende alles."
Een nieuw begin
Annelies nam de telefoon en belde naar een type 9-school in Zottegem. "We hadden zo veel geluk: er was nog één plaats vrij. Een plaatsje voor Daan. We twijfelden geen seconde," vertelt Annelies enthousiast. Voor Daan en zijn gezin was dit de beste keuze. Sinds zijn overstap naar het buitengewoon onderwijs, bloeide Daan helemaal open. "Hij straalt, lacht en maakt vreugdesprongetjes. Zijn flapperende handjes laten ons zien hoe gelukkig hij is. Hij is eindelijk zichzelf. We kunnen zelfs weer uitstapjes maken als gezin. Het voelt als een verademing."
Niet alleen voor Daan, maar ook voor zijn ouders kwam er ademruimte. "De beste keuze die we ooit gemaakt hebben."
Daan heeft ons een ander pad doen kiezen
De intense zoektocht naar de juiste ondersteuning voor hun zoon heeft Annelies op een ander levenspad gebracht. "Dankzij Daan zijn we anders gaan leven. We leven trager, bewuster. We trekken de natuur in en laten de ratrace gewoon doordraaien zonder ons. Het heeft me doen inzien wat écht belangrijk is."
Annelies nam een drastische beslissing: ze stopte met haar job als verpleegkundige en koos voor een nieuwe carrière. "Ik werk nu met mensen met een mentale beperking en ASS. Ik volgde mijn hart. Dit is mijn plek."
Anders zijn is ook mooi
Het besef dat Daan anders is, werd door de jaren heen geen last, maar een verrijking. "Aanvankelijk voelde het als een strijd tegen de maatschappij. Waarom zagen anderen niet hoe bijzonder hij is? Hoeveel oog voor detail hij heeft, hoe hij schoonheid opmerkt waar anderen achteloos voorbijlopen?" Nu omarmt het gezin hun eigen ritme en hun eigen manier van leven. "Daan heeft een betere versie van mezelf gemaakt. En de toekomst? Dat zien we wel. Op ons eigen tempo."
Wil je hun verhaal verder volgen? Je vindt hen op Instagram via @onzewereldmeteen_autikantje.