Gisteren vond in Brussel de Freedom drive conference plaats. Een meeting met sprekers uit verschillende landen en met een verschillende achtergrond, maar wel allemaal met de neuzen in dezelfde richting.
In navolging van art.24 van de rechten van de mens werkt Europa aan de deïnstitutionalisering van de zorg.
Europa is overtuigd dat een kind met een beperking evenveel kansen moet krijgen op een onafhankelijk leven binnenin onze samenleving als elk ander individu.
Uit een onderzoek van de Europese unie blijkt dat een inclusief leven maximale slaagkansen krijgt als je kinderen van kleinsaf laat participeren in het gewoon onderwijs.
Moet elk kind dan een gewoon leertraject volgen in een gewone school?
Neen, natuurliijk niet. Geïntegreerd onderwijs en inclusief onderwijs zijn twee verschillende begrippen. Je mag een kind met specifieke onderwijsbehoeften niet verplichten om zich aan te passen aan het gegeven van een klassiek lessenrooster met lessen in grote klassen en verplichte examens. Je moet wel samen met een team voor elk kind individueel die omstandigheden creëren die leren mogelijk maken. Zo moet de overheid ervoor zorgen dat ondersteuningsleerkrachten de leerling met een beperking individueel kunnen begeleiden in de klas.
Inclusie is een win-win situatie niet alleen voor de kinderen met een beperking maar zeker en vast ook voor de andere klasgenoten.
Waarom kiest niet iedereen dan deze weg?
Je mag niet vergeten dat de overheid decennialang heeft verkondigd dat kinderen met een beperking thuishoorden in voorzieningen waar beter voor hen kon worden gezorgd. Ouders voelen zich onzeker nu de overheid het tegendeel beweert. Ze vrezen dat hier louter economische belangen spelen. Ouders nu overtuigen dat inclusie de enige juiste weg is, vraagt dan ook tijd. De klok terugdraaien, kunnen de overheden niet meer. Voortaan resoluut kiezen voor inclusie wel.
Zo bepaalt Europa dat nieuwe fondsen alleen nog worden uitgegeven aan nieuwe, inclusieve projecten, niet meer aan voorzieningen.
Is inclusie uiteindelijk wel de juiste weg?
Ja. Dat bewezen de inspirerende verhalen nog maar eens.
Maya, Wilma, en Julie straalden toen ze ons toonden hoe zij dankzij hun persoonlijke assistentie een inclusief traject kunnen volgen.
De volwassenen met een beperking die waren opgegroeid in een voorziening getuigden nog maar eens over de eenzaamheid de ze als kind ervaarden. Velen van hen hebben er nu hun missie van gemaakt om andere kinderen hiervan te behoeden.
Kinderen moeten opgroeien daar waar ze thuishoren en dat is hun gezin.
Hoe valt dit te rijmen met het huidige zorglandschap?
De uitdaging is niet het personeel uit de voorzieningen te laten afvloeien
maar wel de voorzieningen uit hun gedachten te laten vloeien.
Leef je zelf ook een mooi inclusieverhaal? Laat het ons dan zeker weten via info@deouders.be