Een nieuwsbrief in tijden van corona opstellen.
Hoe doe je dat? En vooral wat plaats je erin?
Geen terugblik meer op onze kleurrijke kangoeroebeurs, geen artikel over leuke buitenactiviteiten, maar wel een warme boodschap van steun aan al jullie bijzondere ouders die nu meer nog dan anders op de proef worden gesteld.
Deze nieuwsbrief is letterlijk gemaakt tussen de vele verzorgingen van mijn zoon, de was en de plas, de soep en de patatten door. Want sinds vorig weekend is het hier alle hens aan dek. De assistente kan niet meer komen omdat ze in contact is geweest met iemand die potentieel besmet is, de kine en logopraktijk besloten wijselijk de afspraken te annuleren en ook de thuisverpleging was mogelijk in contact geweest met. Na alle onheilspellende berichten heb ik onze poetshulp dan maar zelf geannuleerd om geen enkel risico te lopen.
Ik hoorde op de radio iets over onthaasten en tijd nemen voor jezelf en voor je gezin. Zelf ben ik een versnelling, wat zeg ik?, vijf versnellingen hoger geschakeld. Het is een huzarenstukje om alles in elkaar gepuzzeld te krijgen. En zo komt het dus dat deze nieuwsbrief, iets later dan voorzien, in jullie mailbox valt.
Of je kind momenteel voltijds in de voorziening blijft of voltijds thuis is, het is sowieso een heel heftige, emotionele periode. Voor de eerste ouders betekent het weliswaar minder ‘zorgen voor’ maar wel een gigantisch groot gemis. Voor de andere ouders betekent het een extra dagtaak.
De voorbije week was voor iedereen, ook voor ons gezin, een rollercoaster van emoties. Het “lesvrije” gejuich van mijn jongste zoon vorige vrijdagochtend sloeg dinsdag al om in een ‘ik-mis-mijn-vrienden-nu-al’.
Mijn rustig gevoel van ‘het is toch maar een goeie griep’ helde plots over naar blinde paniek ‘help, ik moet mijn gezin beschermen.’
We hebben er hier al veel gekend, moeilijke momentjes deze week. Ze gaan en komen, nu eens bij de één, dan eens bij de ander. Soms met verwensingen en bijhorende traantjes, soms met een collectieve huilbui. Maar dat we hier samen door moeten en sterker zullen uitkomen, dat is zeker.
Een week ook waarin we creatief op zoek moesten naar oplossingen om alles ingepland te krijgen.
Mijn jongste tienerzoon wordt noodgedwongen alweer ingeschakeld als mantelzorger voor zijn oudere broer. Dat zijn schoolwerk hierbij zal inschieten, dat nemen we er hier dan maar bij. In zijn logboek, dat hij nauwgezet moet invullen, staat regelmatig ‘mantelzorg voor mijn broer.’ Misschien zal hij iets minder geleerd hebben dan gepland, maar een betere cursus levenswijsheid zal hij nergens vinden.
Na een tumultueus begin hebben we geprobeerd om toch wat orde te scheppen in de chaos. Want structuur is in ons bijzonder gezin heel belangrijk. Onze structuur mag er nu dan wel heel anders uitzien dan ervoor, maar we hebben er wel weer één, min of meer toch. 😉
Meevaller deze week: het mooie weer. Zo kon onze bijzondere zoon elke dag op zijn aangepaste fiets wat rondjes malen terwijl wij met hem meestapten. En voor de rest onderhouden we zijn spiertonus zo goed en zo kwaad als het kan met vele wisselhoudingen en kleine oefenmomentjes tussenin. We hebben hiermee onze handen meer dan vol.
Fysiek kan onze assistente niet komen helpen, maar we schakelen haar sinds een paar dagen nu wel dagelijks in om een skypemomentje met onze zoon te organiseren.
Ook de school van mijn bijzondere zoon plaatste een aantal filmpjes online zodat we op die manier samen met hem wat kunnen bezig zijn. En we kregen in onze groep al een leuk filmpje van een dansjuf die de kindjes helpt te bewegen. Nu nog een filmpje met rolstoeldansjes en we kunnen volop thuis shaken. 😊
Ook voor de contacten met de vrienden van de jeugdbeweging en de kinderen in de klas biedt skype een oplossing.
Vanaf volgende week willen we af en toe experimenteren met een onlinegesprek met logo en kine. Op die manier kunnen ze ons vanop afstand een aantal tips geven over hoe we de nodige therapie thuis het best kunnen voortzetten.
Godzijdank bestaan deze videogesprekken. Tot vorige week had ik er zelfs geen flauw idee van dat er zoveel mogelijkheden waren, via messenger, via skype, via whatsapp, ja zelfs via een gewoon telefoongesprek kan je vandaag videochatten. Een dankbaar hulpmiddel om zoonlief toch in contact te houden met de buitenwereld. Een momentje ook waarop ik zelf even verder kan werken aan deze nieuwsbrief. Hoewel ook nu weer al multitaskend. Gezien Michiel zich vooral met losstaande klanken verstaanbaar probeert te maken en dit voor een buitenstaander vaak heel moeilijk te ontcijferen is, ben ik tegelijk ons verhaal aan het typen en aan het vertolken wat hij wil vertellen. Soms dik tegen de zin van zoonlief die graag zijn geheimen deelt met anderen maar niet met zijn mama 😉.
Dankzij een paar goeie vriendinnen moest ik gelukkig geen boodschappen doen deze week. En da’s dubbele winst. Ik zou namelijk niet weten hoe ik dat praktisch nog voor elkaar moet krijgen nu zoonlief niet mee mag naar de winkel. Bovendien lopen we op die manier weer een pak minder risico.
En als toemaatje lanceert oma dagelijks een fotowedstrijdje. Oma neemt een detailfoto in haar huis en de kleinkinderen mogen raden waar die genomen is. Michiel krijgt een extra ingezoomde foto te zien omwille van zijn visuele beperking. De kinderen kijken steeds uit naar de oplossing die oma ’s avonds in het Whatsappgroepje doorstuurt.
Mochten jullie het idee krijgen dat ik een klaagzang gezongen heb, sorry daarvoor. Dat was niet de bedoeling. Maar misschien herkennen jullie zich wel in ons verhaal. Of hebben jullie zelf tips over hoe jullie deze moeilijke periode trachten door te komen. We lezen ze graag. Stuur ze door naar ofwel info@deouders.be ofwel rechtstreeks naar onze Facebookgroep De Ouders ‘mijn kind, bijzonder kind.’ Voor wie het liever zonder woorden zegt, maar filmpjes of fotootjes verkiest: ze zijn zeker welkom in onze Facebookgroep De Ouders ‘mijn kind, bijzonder kind.’
We hopen van hieruit met heel ons hart dat jullie en al onze bijzondere kinderen gezond en wel deze zware beproeving doorstaan. En als we hier met z’n allen heelhuids doorkomen, dan hebben we meer dan een dikke pluim verdiend!
Veel liefs ♥