Els en Brent proberen een inclusief verhaal te schrijven. Vaak moeten ze hiervoor opboksen tegen vele vooroordelen. Dankzij verhalen zoals die van Brent vinden jonge gezinnen inspiratie en moed om dezelfde inclusieve keuzes te maken.
Samen naar school
Brent werd 3 maanden te vroeg geboren met een zuurstoftekort. Daardoor heeft hij een motorische beperking en een mentale achterstand. “Ik ben er ontzettend trots op dat ik naar een gewone school ben gegaan, want anders had mijn leven er heel anders uitgezien”, vertelt hij. “Ik ben opgegroeid in mijn gezin en ging naar een gewone school in de buurt. Daardoor leerde ik veel mensen in ons dorp kennen.”
Zijn ouders kozen bewust voor dat inclusieve traject. Mama Els vertelt: “Brent heeft een identieke tweelingbroer die geen handicap heeft. Toen ze klein waren, zei een professor ons dat het belangrijk was voor een tweeling dat ze samen konden opgroeien. Hij bedoelde daarmee dat zijn broer Glenn misschien mee naar het bijzonder onderwijs kon gaan, samen met zijn broer. Maar we meteen gezegd: ‘laten we het omgekeerd doen en hen allebei naar een gewone kleuterschool sturen’.”
“Ik hoorde er altijd bij”
Voor Brent was dat niet altijd makkelijk, want alles ging wat trager. “Ik heb ook een mentale achterstand. Ik kan wel dingen leren, maar het sijpelt trager binnen. Daardoor had ik het soms moeilijk om mee te kunnen in de klas.” “Maar ik had er geen problemen mee dat dingen niet altijd lukten, zolang ik het gevoel had dat ik erbij hoorde”, zegt hij. “Toen ik nog geen elektrische rolstoel had, waren er altijd kinderen die me hielpen en mijn rolstoel duwden. En ook al kon ik niet mee sporten op een sportdag, toch vond ik het belangrijk dat ik erbij was en dat ik kon supporteren voor de andere kinderen in mijn klas. Voor mij was het belangrijk dat ik aanzien werd als Brent en niet alleen maar als iemand met een beperking.”
Assistent op school
Dankzij een PAB kon Brent een assistent inschakelen die hem hielp op school. “Voor ons was het vanzelfsprekend dat Brent in ons gezin bleef wonen en dat we hem zelf konden opvoeden”, vertelt Els. “Maar ook op school had hij extra ondersteuning nodig. Gelukkig konden we die extra ondersteuning betalen met een PAB. Zonder dat budget hadden we het inclusieve traject niet volgehouden.” Na de middelbare school wilde Brent graag verder studeren. “Ik ben vol goede moed begonnen, maar ik was na enkele maanden al uitgeput. Toen heb ik nagedacht over wat ik wél wilde doen. Gewoon thuiszitten en geen doel hebben, dat vond ik geen prettig idee. Dus ik was erg blij toen ik wist dat ik een project vond waar ik zelfstandig kon gaan wonen met de nodige hulp en ondersteuning.”
Zelfstandig wonen
Vandaag woont Brent al 4 jaar zelfstandig in een kleinschalig woonproject. “We wonen er met 11 personen en hebben allemaal een eigen studio. Er zijn veel gemeenschappelijke activiteiten en elke avond koken we samen. Heel tof”, vertelt hij enthousiast. “We zijn een hechte groep geworden en we vinden het leuk om samen dingen te doen.”
Al merkt Brent wel dat het soms moeilijk is om buitenshuis activiteiten te ondernemen: “We moeten onze agenda op tijd doorgeven zodat er vervoer kan geregeld worden. Ik ga regelmatig naar vergaderingen als ambassadeur of activiteiten als vrijwilliger en dat weet ik niet altijd lang op voorhand”, legt hij uit. “Gelukkig heb ik een groot netwerk dat me kan helpen. Soms bel ik zelf een taxi en regelmatig kan ik nog beroep doen op mijn mama om me ergens naartoe te voeren.”
“Eigenlijk kan Brent enkel buitenshuis activiteiten doen als het past binnen de agenda van het personeel en dat zou eigenlijk andersom moeten zijn”, vult Els aan. “De realiteit heeft ons geleerd dat ‘zorg op maat’ vooral ‘op maat van de zorg’ betekent en dat willen we zo graag anders zien. Brent kan altijd een beroep doen op mij, maar dat vindt hij niet altijd even prettig.”
Elk weekend gaat Brent naar huis. “Dat is nodig omdat de plek waar hij woont niet kan instaan voor zijn zorg in het weekend”, legt Els uit.