Frauke Cosaert vertelt openhartig over haar gezin en de reis die zij samen hebben afgelegd om de juiste zorg en ondersteuning te vinden voor hun dochter Marie, die een matig mentale beperking, autisme en DCD heeft.
Een Moederlijk Voorgevoel
Frauke is getrouwd met Pieter en samen hebben zij drie kinderen: Gust (23), Marie (22) en Miel (20). Vanaf het begin had Frauke een voorgevoel dat Marie extra zorg nodig zou hebben. "Nog voor haar geboorte was ik ervan overtuigd dat zij geboren zou worden met een beperking," vertelt Frauke. Ondanks een ogenschijnlijk normale start, bleef Frauke voelen dat er meer aan de hand was. "Marie evolueerde heel traag en heel bizar. Mijlpalen haalde ze telkens op het nippertje, maar de interesse in de wereld rondom haar bleef achterwege."
Het was een voortdurende strijd om Marie's kwetsbaarheid erkend te krijgen. "Dokters namen onze bezorgdheden niet au sérieux en ik werd weggewimpeld als overbezorgde mama. Pas toen we zelf een test lieten uitvoeren op haar derde jaar, bleek ze al een achterstand te hebben van één jaar."
Een Zoektocht naar de Juiste Hulp
Frauke's professionele achtergrond als thuisbegeleidster gaf haar een voorsprong bij het vinden van de juiste ondersteuning voor Marie. "Ik kende de wegen naar de ondersteuning, dus we konden snel actie ondernemen," legt Frauke uit. "Marie verhuisde van de onthaalmoeder naar een inclusieve crèche, en we stelden thuisbegeleiding op om haar te ondersteunen."
Toen Marie oud genoeg was, startte ze in het reguliere kleuteronderwijs, aangevuld met extra stimulatie in een speciaal ontwikkelingsgroepje. Toch bleek dit niet voldoende om haar specifieke behoeften te herkennen. "Marie is heer en meester in het imiteren van haar omgeving," vertelt Frauke. "Daardoor werden haar noden en kwetsbaarheden vaak over het hoofd gezien."
Deze situatie maakte het noodzakelijk voor Frauke om voortdurend te vechten voor erkenning van Marie's kwetsbaarheid en om haar noden duidelijk in kaart te brengen. "Het is een voortdurende strijd om haar behoeften zichtbaar te maken en de juiste ondersteuning te krijgen," zegt Frauke. "Maar het is een strijd die we blijven voeren, elke dag opnieuw."
De Kracht van Gedeelde Zorg
Een van de belangrijkste lessen die Frauke heeft geleerd, is het belang van gedeelde zorg. "Ik voelde me gefaald als mama als bleek dat ik zelf de zorg niet alleen meer kon dragen. De gedeelde zorg is echter onze redding geweest. Niet enkel voor Marie, maar ook voor haar broers, die ook de kans moeten krijgen om ervaringen op te doen op hun niveau en tempo. Als ik erop terugkijk zou ik sneller overgegaan zijn naar gedeelde zorg."
Frauke benadrukt het belang van het loslaten van het gezinsideaal. "Vakanties werden opgesplitst: met en zonder Marie. Met Marie staat alles in het teken van haar en zonder haar is echt je batterijen opladen, wat uiteindelijk ook noodzakelijk is."
Toekomstperspectieven en Dromen
Marie woont sinds augustus 1 weekend op 2 in het begijnhof van Diksmuide, een afdeling van de Lovie, waar ze in een leefgroep van 6 personen woont en naar een dagcentrum gaat. "In de eerste plaats om haar in alle rust te laten wennen aan haar woonomgeving die op lange termijn volledig haar woonomgeving zal worden. We hebben de luxe dat dit niet holderdebolder moet gebeuren waardoor zij ook ervaart dat dit in volle vertrouwen kan verlopen. Het blijft voor mij wel een angstig toekomstbeeld om haar op een dag volledig te moeten loslaten. Wat als wij er niet meer zijn… Het is als een zwaard van Damocles dat boven ons hoofd hangt," deelt Frauke.
Een Levensmotto om te Delen
Frauke leeft naar het motto: "Loslaten is anders vasthouden. Je laat nooit je kind los, het blijft altijd met je verbonden. Je geeft de zorg wel door aan anderen die je kind met andere armen omarmen."
Meer over Frauke's projecten
Frauke schreef het boek 'Zorgenmeisje' en lanceerde recent de 'Onderwegstrook', te vinden via Wervelkind.
Zorgenmeisje is het aangrijpende verhaal van Frauke en Marie, van een buitengewoon gewoon gezin op hun levenstocht. Het is een hoopvol verhaal, want gaandeweg leren ze nieuwe vriendschappen koesteren, gedeelde zorg omarmen en elke kleine stap op applaus onthalen. Ze vinden telkens weer een nieuw evenwicht. Ze varen mee op de golven van hun zorgenmeisje, ‘want als ze lacht… breekt de hele hemel open’.
De onderwegstrook deelt je autorit op in delen met leuke spelletjes voor onderweg. Marjet is je vrolijke vliegende reisgezel. Je kent het wel, je bent de eerste bocht nog niet uit of op de achterbank weerklinkt, "is't nog ver?" Vanaf nu maak ik samen met mijn vriendjes jullie (lange) autoritten een stuk fijner.
Frauke's verhaal is er een van doorzettingsvermogen, liefde en het vinden van balans. Het herinnert ons eraan dat gedeelde zorg niet alleen een noodzaak kan zijn, maar ook een bron van kracht en veerkracht voor het hele gezin.