De winter staat voor de deur. Voor velen van onze gezinnen niet meteen het meest geliefde seizoen. Omdat het koud en donker is. Omdat we onze kinderen extra moeten induffelen om warm te blijven. Omdat er minder buitenactiviteiten zijn en we ons netwerk minder zien. In een vorig artikel gaven we jullie al tips om je bijzonder kind of jongere warm te houden in de winter.
Maar voor anderen is de winter hun lievelingsseizoen. We leggen even ons oor te luisteren bij Liesbeth. Liesbeth is trotse mama van een stoere zoon met een meervoudige beperking. ze is vrijwilliger bij onze vzw De Ouders en fervente wintersporter.
Liesbeth: “Vorig jaar ben ik aan het ski project voor Obe begonnen. Mijn DNA ademt buitensport, zowel professioneel als in mijn vrije tijd ben (was) ik hiermee bezig. Zo ben ik o.a. initiator ski en snowboard en gaf ik jarenlang les aan de studenten LO van Howest en UGent. Maar sinds Obe er is, had ik geen sneeuw meer gezien. Het begon echt wel te jeuken… maar enkel en alleen als ik dit samen met Obe kon doen, anders zou ik er toch maar half kunnen van genieten.
Eerst met Dieter, onze orthopedisch verstrekker, wat gebrainstormd… Obe’s motilo (loophulp) ombouwen tot skizitje? Hij zou alvast meteen de goede aanvalshouding hebben om later de overstap te maken naar het zelfstandig skiën… de ski juf zag het alweer groots. Té groots zo bleek. Dergelijke skitoestellen moeten gehomologeerd worden via een strenge veiligheidskeuring. Zo moeten o.a. ankerpunten voor evacuatie uit een stoeltjeslift voorzien zijn, ergens logisch uiteraard… maar dit zou snel leiden tot een meerjarenplan… Dan maar aankloppen bij Anvasport, een hartverwarmende vzw die volledig draait op vrijwilligers en de enige in België die een breed gamma aan G-wintersportmateriaal ter beschikking heeft. Afstemmen dus om met Obe een initiatie te kunnen volgen. Ze hadden nog nooit een aanvraag gekregen voor zo’n jong kindje als Obe. Enige scepsis was dus op zijn plaats. Mijn eigen ski-ervaring, het feit dat ik lesgever was en een gezonde dosis overtuigingskracht trok hen toch over de streep om een poging te wagen.
Een eerste try-out werd een ramp. Eerst mama even oefenen om af te dalen met een lege bi-ski. Tot zover ging het prima. Maar daarna met Obe in de bi-ski ging het letterlijk en figuurlijk bergafwaarts. Hun kleinste schaal die op het skionderstel gemonteerd werd, was veel te ruim en gaf te weinig ondersteuning voor Obe. Zelfs op het traag rollend tapijt om naar de top van de beginnerspiste te gaan kon hij zijn hoofd amper rechtop houden. Ook zijn wantjes trok hij steeds opnieuw uit met pijnlijke vrieshandjes tot gevolg. Daar moest ik ook een oplossing voor vinden.
Ok, we wisten waar we stonden. Terug naar Dieter… een relaxorthese zoals Obe in de bakfiets gebruikte (en die stilaan te klein geworden was) leek de beste oplossing. Een eerste try-out model werd getest, samen met de vastgeritste wantjes aan Obe’s ski onderlijfje (met dank aan grootmoeders genen, waardoor ik van nature behoorlijk goed uit de voeten kan met een naaimachine). Wat een overweldigend succes was dit zeg! Een blinkende Obe op de piste… hij kreeg meteen de bijnaam “turboman”.
Ondertussen volgde ik ook een nascholing om als begeleider zelfstandig met Obe te kunnen skiën in de bergen. Want dat was toch nog andere koek dan op een indoorpiste. Na dit lange traject begonnen de mensen van Anvasport door te hebben dat het me menens was om écht naar de Alpen te trekken met Obe. Dus stelden ze toch voor om een onderstel mét vering te voorzien voor Obe. Daarom moest er opnieuw wat bijgesleuteld worden aan de relaxorthese. Tijdens een finale test in Terneuzen, hebben we nog de laatste aandachtspuntjes kunnen wegwerken. Helemaal klaar om aan het grote avontuur te beginnen. Het kon niet snel genoeg paasvakantie zijn.☺
Onder het motto maak het ook niet moeilijker dan het is, hebben we geboekt met de hele familie (oma en opa, 2 broers, 2 schoonzussen, 5 neefjes, en nog een extra assistent namen we mee) in Le Corbier… de uitvalsbasis waar ook Anvasport met zijn familiereis tijdens de Paasvakantie zat. Zo kon de skizit van Obe mee met hun aanhangwagen. Bovendien hebben ze ook een arts mee, een kine, orthopedische verstrekkers, een materiaalmeester voor onverwachte herstellingen én een gigantische hoop ervaringsdeskundigen die met raad en daad klaar stonden voor mocht het nodig zijn.
Het werd een van de mooiste weken van mijn leven. Dat ik ooit nog iets dergelijks zou kunnen doen, leek een jaar eerder onmogelijk. Maar waar een wil is…. en heeeeeel veel moed en energie, is een weg. We waren met zijn vieren om Obe op en af de sneeuw te krijgen, een heuse opgave die met veel puffen en zweten gepaard ging, maar de 3u die daarop volgden waren hemels. Een gevoel van vrijheid en gelukzaligheid overviel me. Ik kon eindelijk alle zorgen even vergeten… voor het eerst in 5 jaar en had heel even de illusie dat ik eindelijk een normaal leven kon leiden. Nadien kom je wel terug bikkelhard met beide voeten op de grond terecht. Maar het warme gevoel blijft toch hangen en doet ons verlangen naar meer. Dus blijf vooral dromen…
En laat de eerste sneeuw nu maar gauw komen! 😊